 |
| Dirigent Pierre Boulez |
De man is een groot dirigent en componist, en in tal van gevallen heeft hij interpretaties gerealiseerd van werken zoals je ze nooit eerder had gehoord. En of het om tempi of fraseringen ging, altijd opnieuw bleek dat Pierre Boulez verrassend was. Of dat nu om het oeuvre de drie grootheden van de (Neue) Wiener Schule gaat ─ Arnold Schönberg (1874-1951), Anton von Webern (1883-1945) en Alban Berg (1885-1935) ─ of om stukken van Claude Debussy (1862-1918) en Maurice Ravel (1875-1937), Boulez wist de aandacht van de eerste tot de laatste noot gespannen te houden.
Helaas was dat in symfonieën van Mahler, die ik in de loop van bijna een halve eeuw heb kunnen beluisteren, in het geheel niet het geval. Als laatste hoorde ik onlangs een herhaling van Mahlers Tweede ─ die was opgenomen ter gelegenheid van Pierre Boulez' tachtigste verjaardag en door Mezzo-tv werd uitgezonden ─ waarin Mahler weliswaar te herkennen viel, maar Boulez' interpretatie was niet bepaald inspirerend. Als eerste had ik dat, vierenhalf decennium geleden, met de Negende, die echt vreselijk was, en wat me daarna ter ore gekomen is, kwam bij mij niet anders ─ lees: niet positiever ─ over. Ik ken diens versie van de Zevende Mahler niet, dus daarover wordt hier (nog) geen oordeel gegeven, maar op basis van wat ik aan Mahler-interpretaties door Boulez wel ken, sta, zit of lig ik niet te popelen. Mijns inziens heeft de man een gebrek aan de juiste neurotische persoonlijkheidselementen om Mahler te 'pakken'.
Evenals de andere Mahler-symfonieën in deze reeks wordt ook die Zevende ingeleid door Hans van den Boom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten